Sehari-hari berjuang di luar, beban seberat dunia dipikul di atas bahu. Bila pulang ke rumah, kita mula mencari-cari penawar sakti.
Indahnya bila ada jemari-jemari halus yang mengelus-elus wajah. Jemari yang tak tahu erti kebencian lagi. Sakit-sakit kecil bila muka dicakar-cakar, hujung bibir disentap-sentap, cermin mata tua dipulas-pulas. kemuncaknya bila si dia membuka mulut dan mahu menggigit gigit hidung.
Agaknya itulah sakti hakiki. Bukan tentang cakar-cakar parti politik yang tiada sudah, atau soal-soal hak yang disentap-sentap, maruah yang dipulas-pulas atau realiti dunia yang menggigit-gigit.
Kalaulah boleh kupinjam, kubawa jemari halus itu ke pejabat...walau sehari?
[suatu monologue buat Amreena Rasyada]
No comments:
Post a Comment